Kazanecki Wiesław

„Chciałbym przeżyć swoje lata w miłości i prawdzie. Nie śmiejcie się! […]”

Wiesław Kazanecki, najważniejszy białostocki poeta, urodził się 10 stycznia 1939 r. Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Białymstoku wyjechał do stolicy, by studiować na Politechnice Warszawskiej. Jednak kierunek techniczny nie był mu pisany. Po pierwszym semestrze powrócił do rodzinnego miasta, aby rozpocząć naukę w Studium Nauczycielskim, jednocześnie pracując w świetlicach przy zakładach pracy jako animator. Ta przygoda także nie trwała długo.               Kazanecki poszukiwał swojej drogi. Rozpoczął więc studia polonistyczne aż w Opolu, w Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Powstańców Śląskich. Tam poznał swoją przyszłą żonę Halinę z domu Iwaszkiewicz i tam debiutował jako poeta w 1959 r. wierszem Usnęły rzeczy, nie rażą już zmysłów wydanym w studenckiej jednodniówce.

            Uzyskawszy dyplom, powrócił do Białegostoku. Był rok 1964; rok, w którym miał miejsce także debiut książkowy poety. W Katowicach ukazał się jego tomik poezji Kamień na kamieniu. Po powrocie na Podlasie rozpoczął pracę jako nauczyciel w Technikum Mechanicznym w Białymstoku, a następnie w Technikum dla Pracujących.  W kolejnych latach zaangażował się w prace redakcyjne w białostockich „Kontrastach”, będąc kierownikiem działu literackiego i sekretarzem redakcji, a następnie w „Białostockim Informatorze Kulturalnym” jako jego redaktor naczelny. Był również redaktorem naczelnym zawieszonego w stanie wojennym miesięcznika „Zdarzenie”. W 1982 r. został kierownikiem redakcji w białostockim oddziale Krajowej Agencji Wydawniczej.

            Jako poeta wydał dwanaście tomów wierszy. Zmarł nagle 1 lutego 1989 r. Na temat jego twórczości powstało wiele opracowań. Krytycy zgodnie twierdzą, że jest to poeta wyjątkowy, którego trzeba odkrywać, aby zrozumieć, że:

„każdy gest i słowo

Zostały nam policzone

jak ścieżka, po której błądzi

ów pielgrzym wytrwały

co zapragnął stać się

człowiekiem…”

Recenzenci jego wierszy piszą, że są „świadectwem zmagania się współczesnego poety z zachłanną rzeczywistością, która dawno utraciła swój wymiar etyczny”. Wspominając twórcę Jan Leończuk dodawał: „[…] etyka wyznaczała jego drogę i pozwalała być sędzią czasów mu współczesnych”.

            Od 1992 r. przyznawana jest Nagroda Literacka Prezydenta Miasta Białegostoku im. Wiesława Kazaneckiego.

Sylwia Szarejko

1. Walicka, Wiesław Kazanecki. Bibliografia podmiotowo-przedmiotowa 1951–2001, Białystok 2003;
2. Kazanecki, Życie moje…, Białystok 2009.